Τυχεροί άνθρωποι δεκαετίας 80 & 90!

Θυμάμαι εκείνες τις απογευματινές ημέρες στην δεκαετία 80 και 90.Το ραντεβού με την τσακαλοπαρέα ετών 10 εώς 15 της γειτονιάς είχε δοθεί από το πρωί στο σχολείο,όταν στα διαλείματα βρισκόμασταν στην αυλή του σχολείου και καταστρώναμε τα απογευματινά σχέδια διασκέδασης μας.

Τα σχέδια για εκείνη την ηλικία στην εποχή που είμασταν ήταν σαν να ήταν τρομοκρατικά.Το πάθος,η μυστικότητα,η αγωνία που δίναμε βάση στο διάλειμμα για να στρώσουμε το σχέδιο τι παιχνίδια θα παίξουμε και με ποια σείρα ήταν τόσο δυνατά και έντονα που νόμιζες ότι θα κάνουμε ληστεία.

Προσπαθούσαμε να μαζέψουμε όσους πιο πολλούς μπορούσαμε τα απογεύματα στην δικιά μας γειτονιά,χωρίς κανένα κέρδος,έτσι απλά για να πούμε ότι η δικιά μας γειτονιά είναι η καλύτερη και η πιο δυνατή σε χαρακτήρες και προσωπικότητες.Όσοι πιο πολλοί είμασταν τόσο τα παιχνίδια μας είχαν εκπλήξεις,δυναμικότητα,φασαρία που την λατρεύαμε λόγω της ηλικίας μας.Εδώ θα πω ότι λίγο πολύ την λάτρευαν και οι μεγάλοι γιατι ζωντάνευε η γειτονιά με φωνές των παιδιών τους,του γείτονα τους,της συναδέλφους του και κάπως έτσι οι μεγάλοι για εμάς τότε ήταν χαρούμενοι που υπήρχε η ζωή στους δρόμους,ακουγόταν,φαινόταν.

Με κρυφτό,κυνηγητό,μήλα,τζαμί,κουτσό,ποδόσφαιρο,σκηνάκι,με την κατασκευή αυτοσχέδιων σπιτιών από διάφορα κουτιά,με εξερευνήσεις στις διάφορες αλάνες που υπήρχαν η γειτονιά έπερνε χρώμα,ζωντάνια ήταν σαν να υπήρχε ένα είδος μουσικής από τις φωνές μας που κάποιοι το απολάμβαναν και μας χαζεύανε από τα μπαλκόνια τους,παρόλο που υπήρχαν και αυτοί που μας βρίζανε για την φασαρία αλλά εμάς δεν μας πτοούσε τίποτα και άλλο τόσο φασαρία κάναμε,έτσι για την αντίδραση.Και αφού αντιδρούσαμε και άλλο παραδινόταν στην δικιά μας την χαρά.

Ωραία χρόνια φίλε μου αν τα έζησες,αγνά χρόνια,αθώα,παιδικά,παιχνδιάρικα μέχρι αργά το βράδυ έξω στο δρόμο(ειδικά αν ήτν καλοκαίρι χωρίς σχολείο,δεν το συζητώ φτάναμε 12 το βράδυ να μαζευτούμε στα σπίτια μας),με πολύ ιδρώτα,ζωντανά με στιγμές πραγματικές με τους φίλους σου παρών,δίπλα σου,με μαλώματα,χωρίς παρεξηγήσεις,με πολλά χτυπήματα στα γόνατα και στους αγκώνες,με βρώμικα ρούχα και πολλά σχισίματα.

Κάπου,κάτι όμως χάσαμε μέσα σε αυτή την διάρκεια του χρόνου από τότε μέχρι και τώρα και όπως πάει θα συνεχίστει.Οι φωνές,τα παιχνίδια,η φασαρία και όλα όσα ζούσαμε στο δρόμο μετά το σχολείο δεν υπάρχουν πλέον,δεν βλέπεις να παίζουν τα παιδιά στις γειτονιές,στο δρόμο και αν υπάρξουν προκαλούν θαυμασμό,περιέργεια και παραξενιά.

Γιατι είμαστε ικανοί να διαλύσουμε παραδόσεις και είμαστε ανίκανοι να τις συντηρήσουμε???

Follow & share #thessday1